Click to listen highlighted text! Powered By GSpeech
A- A A+

Psychozy i niepsychotyczne zaburzenia

Według tradycyjnej klasyfikacji zaburzenia psychiczne dzieli się na:

  • zaburzenia psychotyczne – psychozy (choroby psychiczne) do których zalicza się m.in. schizofrenię, depresję z urojeniami, halucynozę alkoholową, majaczenie, manię, paranoję,

  • zaburzenia niepsychotyczne – to między innymi: upośledzenie umysłowe, zaburzenia psychosomatyczne, nerwice, zaburzenia adaptacyjne, uzależnienia.

Psychozy charakteryzują się niejakim brakiem kontaktu chorego z otoczeniem – chory nie ma kontaktu z rzeczywistością a miejsce rzeczywistości u chorego zajmują: urojenia, omamy, zaburzenia świadomości, zaburzenia emocji. Jednakże ścisła granica pomiędzy psychozami a zaburzenia niepsychotycznymi jest umowna; w wielu zaburzeniach psychicznych przeplatają się epizody psychotyczne i niepsychotyczne.

Przez objawy zaburzeń psychicznych są rozumiane fakty dające się stwierdzić w wywiadzie, bezpośrednim badaniu lub obserwacji, stanowiące odchylenia od prawidłowych czynności psychicznych.

W obecnie obowiązujących programach studiów lekarskich, psychologicznych, pedagogicznych, socjologicznych przywiązuje się dużą wagę do zagadnień komunikacji międzyludzkiej. Kontaktowanie się lekarza, psychologa czy pracownika pomocy społecznej z człowiekiem chorym nie jest darem wrodzonym, choć wrażliwość człowieka i poczucie taktu są ważnymi cechami osobowości, ale umiejętnością, której trzeba się po prostu nauczyć. Ta umiejętność jest nie tylko podstawą badania psychiatrycznego, lecz stanowi elementarny składnik każdej interakcji z człowiekiem chorym.

Zdarza się często, że chorzy przyjmują postawę nieufną, negatywną wobec przeprowadzającego wywiad, nacechowaną podejrzliwością i dążeniem do dysymulacji. Niektórzy natomiast bywają tak pobudzeni i mają tak rozproszoną uwagę, że nie mogą odpowiedzieć nawet na proste pytania. Bywa i przeciwnie. Spotyka się chorych gadatliwych, którzy chętnie udzielają o sobie informacji, lecz wypowiedzi te przesycone są skargami hipochondrycznymi do tego stopnia, że nie udaje się uwagi rozmówcy przenieść na inny temat.

W kontakcie z pacjentem psychiatrycznym obowiązuje szczerość i prawdomówność. Okłamywanie chorych, obiecywanie im czegoś, co nie jest możliwe do spełnienia, jest nie tylko postępowaniem nieuczciwym, ale godzi w autorytet rozmówcy. Chorzy są wdzięczni za szczerość.

Zachowanie w stosunku do chorego powinno być akceptujące, ale do rozsądnych granic. Istnieje na przykład błędne przekonanie, że psychicznie chorym nie wolno się sprzeciwiać. Nie należy więc potakiwać, gdy chory twierdzi, że jest Chrystusem. W dawnych „domach dla obłąkanych”, jeśli chory uważał się za króla, wkładano mu do ręki berło, a na głowę wsadzano koronę. Dzisiaj przeciwstawiamy się urojeniom chorego, ale w taki sposób, aby nie ucierpiała na tym jego godność. Nie należy go wyśmiewać, ale w rzeczowy sposób poinformować albo w inaczej dać do zrozumienia, że wypowiedzi chorego są traktowane jako objaw choroby. Przesadne polemizowanie z urojeniami mija się z celem, gdyż zgodnie z wiedzą psychiatryczną, sądy te nie podlegają sprostowaniu, mimo dostarczania dowodów ich błędności.

Podczas rozmowy z pacjentem psychiatrycznym, koniecznie trzeba się wystrzegać sądów oceniających i wartościujących. Autentycznie ciepły i serdeczny stosunek do chorego wzbudza u nich zaufanie i powoduje, że chorzy chętnie wracają po pomoc.

Opracowanie: Halina Gurbała - psycholog

Drukuj E-mail

Database error: You have an error in your SQL syntax; check the manual that corresponds to your MySQL server version for the right syntax to use near 'DESC LIMIT 3' at line 5

W aktywności siła 

 
 
informator_przemoc.gif
Click to listen highlighted text! Powered By GSpeech